wielkanocne wspomnienia

O tym jak niedaleko pada jakbłko od jabłoni przyszło mi się przekonać po raz kolejny.

Pamietam z dzieciństwa taką sytuację: ja i mój brat siedzimy w kuchni przy stole obsawieni całym sprzętem do robienia pisanek. Uzbrojeni we wszystko prócz cierpliwości 🙂 . Mamy: farbki pachnące octem (przygotowane przez Rodziców), pisaki, naklejki i wszystko inne na co pozwoliła mama. Czekamy aż kochana rodzicielka ugotuje jajka i da znak „start”. Damy wówczas upust kreatywnej stronie naszych osobowości i wykonamy najpiękniejsze pisanki świata 😉 . Czas oczekiwania na jajka na twardo wydaje się być niemiłosiernie długi. W końcu mama mówi: „Ok, 10 minut minęło”. Zdejmuje garnek z kuchenki, wstawia go do zlewu, zalewa jajka zimną wodą i po chwili dodaje: „No nie! Znów to zrobiłam”…

„To”, czyli co? A no, z rozpędu potłukła mama jajka na twardo w garnku, żeby się pomoczyły w zimnej wodzie i lepiej obierały 🙂 . Tylko, że… to jajka na pisanki, czyli skorupki winny być nienaruszone.

W tej sytuacji, proces gotowania jajek należało powtórzyć, skazując mnie i brata na ponowną mękę oczekiwania. Za drugim razem zawsze mama już jednak pamiętała, żeby tych jajek nie tłuc 🙂 . 

Pamiętam też jeden taki rok, kiedy byliśmy już znacznie starsi i nie robiliśmy pisanek. Mama gotowała wtedy jajka do święconki rano, przed pójściem do kościoła. Znów odwinęła swój popisowy numer z potrzaskaniem skorupek, jednak tym razem już jej nikt nie motywował do powtórki. Nie było z resztą czasu na repetę, bowiem czas był już najwyższy wychodzić na święcenie. To też Jadwiga kochana włożyła nam do koszyczków te potrzaskane jajka 🙂 , ukrywając je skrzętnie pod chlebem i kiełbaską 🙂 🙂 🙂 .

Ja wczoraj z wielką ekscytacją wstawiłam jajka na twardo z rana, żeby były gotowe dla Jagny na wieczór. Chciałam oszczędzić jej „nie mającego końca” oczekiwania. No i jajka gotowe, ja je „cyk” z kuchenki pod zimną wodę i odruchowo „ciach” – potłukłam skorupki w zimnej wodzie 🙂 . I tyle z tego, że człowiek sobie myśli, że jak dorośnie, to na pewno nie zrobi tego, czy tamtego, jak zwykli to robić Rodzice 🙂 . 

TaaaakJak mawiają „gena nie wydłubiesz” 😉 . Święta to prawda, która w te tak inne od wszystkich świąt, wprawiła mnie z bardzo dobry, roześmiany humor 🙂 . 

Zjadłyśmy z Jagną jajka na śniadanie. Drugie ugotowałam na wieczorne dekorowanie, a jedno i tak mi w gorącej wodzie pękło 🙂 .  

Wesołego Alleluja!

życie w czasach epidemii

Od kilkunastu dni zbieram myśli. Chyba wszyscy tak mamy. Sinusoida uczuć prowadzi nas raz w górę, raz w dół. Okropny, dziwny, nieodgadniony nadszedł czas. W tym czasie rzeczywistym toczy się nasze życie, bo mimo że wszystko inne jakby się zatrzymało, to życia nie da się wrzucić na ”klatkę stop” i włączyć go ponownie kiedy wszystko się skończy.

W takich chwilach, tylko dzieciom dana jest ta cudowna naiwność i niewiedza.

Staram się z niej czerpać siłę.

Kiedy robi mi się bardzo cieżko, wchodzę z Jagną na trampolinę. Odrywam się od ziemi, grawitacja obecnego stanu rzeczy przestaje mnie dotyczyć.

Mija kolejny dzień. I ten dzień okazuje się dobry – spokojny, bez pośpiechu, rodzinny.

Po raz pierwszy od kiedy mieszkamy w Smolniku nasz dom należy tylko do nas. Budzimy się kiedy chcemy, jemy co lubimy nawet 3 dni z rzędu i o godzinie, o której zgłodniejemy 🙂 .

Tego nigdy nie mieliśmy. Przerwa w przyjmowaniu Gości to zawsze były projekty, naprawy, udoskonalenia, sprzątanie i pranie. A teraz nic… Żyjemy sobie na końcu świata, na „zadupiu” w spokoju i ciszy 🙂 .

Chciałabym wierzyć, że WSZYSCY wyjdziemy z zaistniałej sytuacji silniejsi, mądrzejsi i lepsi. Wiele jest niewiadomych, łatwo podcinanie są teraz skrzydła i choć pierwszy lęk i panika już trochę opadły, to wciąż kieruje nami – trochę z tyłu głowy – lęk.

Piszę, bo chcę żeby wszyscy wiedzieli, że doświadczyliśmy obecnie ogromu dobra i zrozumienia. Czujemy się wielkimi szczęściarzami. Nasza rodzina i przyjaciele są z nami duchem, tak jak my z nimi. Słowa, które usłyszeliśmy w słuchawce telefonu na samym początku wzruszyły nas oboje. Dzięki W. M. D.!

Nasi stali Goście również są dla nas wielkim wsparciem. Dzięki Wam za pozytywną energię, za codzienne smsy, zdjęcia i połączenia.

Jednakże i obcy ludzie, Goście, którzy jeszcze do nas nigdy nie dotarli, których jeszcze nie poznaliśmy, wyciągają do nas pomocną dłoń. Nikt się z nami nie awanturuje o zadatki, nikt nie żąda zwrotu. Goście pytają, jak się mamy. Jak planujemy rozwiązać sytuację. Na kiedy mogą przenieść swoją rezerwację. To w tej chwili nasze być albo nie być. Chylimy przed Wami czoła. Serdecznie Wam dziękujemy. Bardzo czekamy na chwilę, w której będziemy mogli Wam wszystkim podać dłoń i podziękować osobiście. Pewnie nie obejdzie się bez wzruszeń 🙂 .

Tymczasem nie dajcie się zwariować. Bądźcie rozsądni, bądźcie bezpieczni i odpowiedzialni. Bądźcie zdrowi!