Opowiem Wam dziś wieczorem historę. Nie bajkę, historię. O jednaj takiej…

Zaczęło się od tego, że straszliwe się w Nim zakochała, a On góry uwielbiał. Chciał tę swoją do nich miłość w niej zaszczepić – namawiał, zabierał, ale w końcu się poddał. Nie widziała Jego oczami, nie myślała Jego myślami. Nie czuła nagrody w widoku nieskończonego nieba po wejściu na szczyt, a On tam był najszczęśliwszy. Te wszystkie wędrówki były dla niej niczym więcej, jak drogą pod górę, w lesie. Kojarzyły się z potem, odciskami i błotem. Wówczas nawet prysznic był karą – ZIMNY!

Odpuścił, jeździł bez niej.

Życie czasem jednak poplątane ścieżki odkrywa przed nami, a i ona na takiej swoją stopę postawiła. Bezwiednie zakochała się znowu. Podróżując u Jego boku daleko stąd, pozwoliła by podstępem w jej serce wkradła się kolejna wielka miłość. Nim się zorientowała pokochała je. GÓRY. Czasem łagodne, czasem gniewne, i zimne i deszczowe. Tylko tego błota nauczyć lubić się nie potrafi. Nawet nie zauważyła kiedy mozolny trud nauki jazdy na nartach przerodził się w pierwszą z jej wielkich pasji. Bezmiar głębokiego puchu wydawał się być nie do ogarnięcia, a już następnego roku chciała tylko unosić się na jego powierzchni. Zimą plastikowe buty wpinali w deski i tak spędzali najbardziej beztroskie dni swojego życia. Każdy zakręt, każdy krok w górę sprawiał, że czuli się sobą. Czuli się wolni. Latem zamieniali deski na kółka i pedałowali przed siebie. Byli szczęśliwi, ale szukali dalej. Znaleźli. 

Ona posmutniała – tęskniła, choć była szczęśliwa. Zapomniała po co to zrobili. Po co przewrócili swoje życie do góry nogami. Czemu tu, a nie tam. Dziś jednak patrzyli jednymi oczami, myśleli tymi samymi myślami. Ona zastanowiła się, jak kiedyś mogła tego nie kochać, nie widzieć, nie rozumieć.

Dziś patrzyła sercem na Niego:

Na góry:

Na Niego w górach:

Piękniej nie wyglądał dla niej chyba nigdy. Teraz chce tam tylko wracać.  „Ładować baterie”, przypomnać sobie…

Niech dzisiejszej nocy przyśni się Wam to, co jej śnić się będzie.

Dobranoc.