smak dzieciństwa

Bardzo się staram, by nasz blog nie stał się blogiem „matki wariatki”, czy blogiem „ojca”. To jednak, czego obecnie doświadczam w kontakcie ze swoim dzieckiem jest niesamowite. Fala euforii i energii jaką czerpę z przebywania z Jagną nie równa się niczemu, co do tej pory przeżyłam! Patrząc na Nią rozczulam się, robi mi się ciepło na sercu, a niejednokrotnie po prostu wzruszam się i chcę, by chwila, w której jesteśmy nigdy się nie kończyła.

Wczoraj miałyśmy super dzień. Tylko we dwie, bo Przemek musiał wyjechać. Zabrałam Jagnę nad rzekę. Niby nic takiego, a Ona przez prawie godzinę wrzucała kamienie do wody i zdawała się w ogóle tym nie nudzić. Wręcz przeciwnie – wraz z upływającym czasem Jej zaangażowanie rosło. Dokładniej wybierała kamyki, komentując na bieżąco i wciągając mnie do zabawy.

   

Stałam obok bacznie obserwując i przysłuchując się. Patrzyłam na nią, taką już dużą, choć jeszcze bardzo małą. Znów porzemknęła mi przez głowę myśl o czasie, który za szybko gna. Jednak bardziej chciałam myśleć o tym, że Jagna doświadcza właśnie beztroskości dzieciństwa, że tak niewiele tak mocno może cieszyć…

Zapętlamy się czasem w dorosłości, a to za czymś goniąc, a to czymś się zamartwiając. Przestajemy czasem widzieć piękno małych rzeczy. Dzieci tak nie mają. Wszystko jest dla nich nowe, ciekawe, warte uwagi. To bezcenne!

To właśnie chcemy swojemu dziecku dać – beztroskie dzieciństwo! Plum kamykiem do wody, szaleństwo w hamaku, ubłocone buty, umorusaną czasem buźkę, a na niej najszczerszy, najgłośniejszy śmiech.

Wy też tak macie?

Jedna myśl nt. „smak dzieciństwa

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.

99 − = 90