Pozwolę sobie dziś na bardzo prywatny wpis. Na chwilę melancholii i wspomnienia. Dzisiejsza kartka w kalendarzu odmierza pewną ważną rocznicę. Uwierzcie bądź nie, ale dziś mija dwadzieścia lat od kiedy Przemek i ja staliśmy się parą. 

Dwadzieścia lat… Szczenięce zauroczenie, chyba nigdy nim nie było, a od zawsze była to wielka miłość. Taka na całe życie, choć wtedy żadne z nas wiedzieć tego nie mogło. Od końca podstawówki, przez liceum i studia, wyjazdy i powroty, „ups and downs”, „high and lows” – RAZEM!

Choć oficjalnie, „na papierze” od lat dziesięciu niespełna, to od zawsze w sercu i wśród znajomych my to Siudaki.

Nie jedną drogę przeszliśmy już razem. Nie jedna górka za nami, pewnie jeszcze kilka przed. Wiele chwil szczęścia i szalonych momentów. Kręte i łatwe ścieżki. Nie ważne jednak co i gdzie, czy tu, czy tam… Zawsze czuję, że na dobre i na złe jesteśmy razem.

Wierzę, że kiedy człowiek się rodzi, ten drugi jest już od początku mu pisany. Przypadek sprawia, że ci mający szczęście się spotykają, a życie pisze dalszą ich wspólną historię. Taką pisze dla nas.

Szczęście!

To wielkie szczęście mieć u swojego boku kogoś, kto mimo upływu lat wciąż Cię motywuje, wierzy w Ciebie każdego dnia, ale i notorycznie podnosi Ci poprzeczkę. Nie pozwala zwolnić i zatrzymać się, bo wie, że Ci, którzy w miejscu stoją, jednocześnie się cofają. Kogoś kto niby nie słucha, ale wszystko słyszy. Nie pyta, bo odpowiedź już zna. Ja mam to szczęście. Mam je każdego dnia!!!

Zmieniliśmy się my, wciąż się zmieniamy… Dorośliśmy, później dojrzeliśmy. Wraz z nami zmienia się, dorasta i dojrzewa nasz związek. Bywa ciężko, bywa romantycznie, bywa smutno i cudownie bywa. Tak samo, jak u Was.

Co dziś zaskakuje mnie najbardziej? To, że tak pięknie przychodzi nam celebrować ten dzień. Od zawsze świętowaliśmy naszą rocznicę we dwoje i ten scenariusz znamy. Tę jednak okrągłą, tak bardzo ważną po raz pierwszy świętujemy we troje. Nie bez znaczenia jest i ten fakt.

Jagna to największy prezent jaki daliśmy sobie na wzajem do tej pory. Największe i najpiękniejsze wyznanie miłości jakie człowiek może drugiemu dać.

Dwadzieścia lat… To kawał czasu!!! Doczekać się nie mogę kolejnych. Dzień po dniu będą nam upływać i może za następnych dwadzieścia wrócę do tego posta i uświadomię sobie jak mało jeszcze widziałam. Przyjdzie mi zdać sobie sprawę z tego, że te kolejne lata to obył dopiero czad! Tego nam życzę Przemo!!! Dziś, jutro, zawsze!