(…) wyjechać w Bieszczady”. Takie ostatnimi czasy popularne stwierdzenie 🙂 . Coś w tym jest. W Bieszczadach czas się zakrzywia, biegnie jakimś innym torem. Wiedzą to wszyscy. Na jedno to dobrze, na drugie wcale. 

Ja kilka dni temu chciałam rzucić to wszystko i z Bieszczad wyjechać. Są takie dni, kiedy zakrzywienie tego czasu człowieka przerasta. Kiedy to spowolnienie przeradza się w bezsilność.

Otóż, sen z powiek spędził nam mroźny i jakże wielce urokliwy poranek. Niestety… Odezwała się i nasza „stara znajoma” – rurka od ciepłej wody. Tak, tak, ta sama, która zawezwała nas kiedyś do drastycznego skrócenia urlopu i powrotu do domu na „łeb na szyję”. Nawet sam brak ciepłej wody nie stanowił większej tragedii, jednakże wyobrażenie o konsekwencjach takiego zdarzenia włącza myślenie. Gdzie zamarzło? Czy tylko trochę, czy już rozsadzi tę nieszczęsną rurkę? Co teraz??? AAAAAAAAA!!! Co teraz???

Ochłonęły pierwsze, nie po raz pierwszy takie same, emocje. Głowa pracuje, a za nią idą kolejne czyny. Pomału puszczają nerwy i zamarznięta woda. Płynie! Kolejno w kuchni, w każdej z łazienek. Jest dobrze 🙂 . Uratowani! Czy aby na pewno??? Człowiekowi już ciężko w to uwierzyć 😉 . W miarę łatwo poszło, ale…

No nie! Teraz kapie z sufitu. Awaria centralnego! Kolejna rurka daje o sobie znać. Szybka lokalizacja problemu, jeszcze szybsze działanie. Znów się udało. 

Stres, chwilowa bezsilność i odległości… To wszystko czasem się nawarstwia. „Daje popalić” – jak mawiają. Na szczęście zawsze przychodzi z pomocą jutro. I jutro wszystko naprawia. Z perspektywy jutra wszystko wygląda inaczej. Łatwiej, bo już za nami i już po. I jutro jest czas pójść na spacer. Popatrzeć, pooddychać, przypomnieć sobie. Poczuć zakrzywienie czasoprzestrzeni i zrozumieć, że to jest to. Rzucajcie wszystko! Przyjeżdżajcie w Bieszczady 🙂 .